Co właściwie maluje Giorgio de Chirico? Kilka słów o malarstwie metafizycznym
18:37:00 |
| Giorgio de Chirico, "Piaza d'Italia", 1913 |
Giorgio de Chirico (1888-1978), włoski malarz tworzący głównie w 1 połowie XX w. uznawany jest za twórcę malarstwa metafizycznego (pittura metafisica), które stanowiło rzecz zupełnie nową, nie posiadają żadnych prekursorów. Zawsze szalenie zachwycam się malarstwem, które za pomocą obrazu i doznań wzrokowych wpływa mocno na emocje i wprowadza w dziwne stany umysłu, bliższe marzeniu sennemu niż rzeczywistości, a właśnie to dzieje się za sprawą obrazów tego włoskiego artysty. Chirico, kreując pozornie zwykłe, wręcz "nudne" kompozycje malarskie (lata 1911-1918), składające się głównie z elementów klasycznej architektury, tworzy miejskie przestrzenie przepełnione poczuciem niepewności, lęki, niepokoju czy melancholii.
 |
| Giorgio de Chirico, "Wieszcz", 1914-1915 |
Wizualizacja marzeń i lęków
Na pierwszy rzut oka jego kompozycje sprawiają wrażenie zwykłych, miejskich krajobrazów. W obrazach wszystko jednak zastyga, jakby zatrzymane magiczną różdżką i znajdujące się poza działaniem czasu. Puste, obszerne place pozbawione są ludzi, którzy pojawiają się jedynie jednostkowo, przemierzając samotnie puste przestrzenie. Krajobrazy Chirico przypominają trochę teatralne, surrealistyczne scenografie, stanowiące miejsca, które widz może zapełnić swoimi własnymi projekcjami prosto z wnętrza podświadomości. Kiedy przyglądniemy się jego pracom bliżej, zauważymy, że tak naprawdę nic nie działa tu prawidłowo: cienie pojawiają się wbrew prawom fizyki, perspektywa w wielu przypadkach mocno nagina rzeczywistość, a wszystkie inne elementy kompozycji, takie jak fontanny, zegary, pociągi czy manekiny nie pojawiają się tam przypadkiem i posiadają symboliczny charakter.
 |
| Giorgio de Chirico, "Melancholia i tajemnica ulicy", 1914 |
Czy dziewczynka bawi się beztrosko, czy przed kimś ucieka? Czy cień powyżej świadczy o nadchodzącym niebezpieczeństwie, czy to po prostu zwykły przechodzień? Co czai się za zakrętem oraz w podcieniach budynku? Nie ma tam nic? A może jest wszystko to, czego każdy z nas boi się najbardziej?
Kraina duszy
Pod pierwszą, prostą do zinterpretowania warstwą malarską przedstawiającą widoczne zabudowania i place, drzemie o wiele głębsza kraina duszy i siedziba podświadomości. Chirico, niczym psychoterapeuta otwiera przed nami fantazyjne przestrzenie, będące jednocześnie zaproszeniem do podróży wgłąb siebie. Wszystko to, co widzimy, co czujemy, co nas w tym malarstwie przytłacza, niepokoi i raduje stanowi nasz indywidualny i niepowtarzalny portret psychologiczny.
 |
| Giorgio de Chirico, "Zapłata wróżbity", 1913 |
Po 1918 roku Chirico zmienił styl swoich prac, nazywając się twórcą "klasycznym", co jednak nie przyjęło się z wielkim entuzjazmem. W rezultacie, malarz do samego końca niejednokrotnie powielał swoje wcześniejsze prace, kopiując samego siebie i wykonując "nowe wersje starych obrazów". Twórczość malarza, zwłaszcza jego pittura metafisica wywarła ogromny wpływ na sztukę surrealistów, między innymi Salvadora Dali, Maxa Ernsta, Yvesa Tanguy czy Georga Grosza.
 |
| Giorgio de Chirico, "Wielka metafizyka", 1917 |
 |
| Giorgio de Chirico, "Zagadka przybycia i popołudnia", 1917 |
 |
| Giorgio de Chirico, "Pieśń miłosna", 1914 |
0 komentarze
Zostaw komentarz, porozmawiajmy!