Odziani w niebieski smutek. O okresie błękitnym w malarstwie Picassa
16:38:00
 |
| Autoportret, detal, 1901 |
"Malarstwo niebieskie jak wilgotne dno otchłani" - tak o pracach z okresu błękitnego Picassa pisał Guillaume Apollinaire, główny reprezentant poetyckiej awangardy we Francji. Przygnębiające, zimne i mroczne obrazy zdawały się bardzo mocno odzwierciedlać stan duszy malarza, który w 1901 roku przeżył tragiczną śmierć swojego przyjaciela Carlosa Casagemesa, borykając się przez kilka lat z ciężką depresją. "Zacząłem malować na niebiesko, bo stale o nim myślałem" - mawiał Picasso, który swój błękitny okres kontynuował aż do 1904 roku.
 |
| Autoportret, 1901 |
Zimno błękitu przeszywa, zdaje się wwiercać do wnętrza i wzbudza momentalnie poczucie ogromnego smutku. Żal, niczym pędzel kieruje farbą malarza, tworząc na płótnach smętne i melancholijne portrety i autoportrety. Wizerunek Picassa z 1901 roku zdradza mocne fascynacje dziełami van Gogha. Zapadnięte policzki i fikcyjny zarost to kreacja, Picasso nie stworzył tu swojego lustrzanego odbicia, ale sięgnął głębiej, malując przez łzy to, co uwiera go i boli we wnętrzu.
 |
| Stary Gitarzysta, 1903 |
Porusza także "Stary Gitarzysta", o którym pisałam jakiś czas temu, omawiając związana z obrazem zagadkę konserwatorską. Warto zwrócić uwagę, że swój oryginalny kolor w obrazie zachowała jedynie gitara, i tylko ona wraz z rozbrzmiewająca muzyką wydaje się przynosić mężczyźnie radość i ukojenie w niedoli.
 |
| Celestyna, detal, 1904 |
Spośród monochromatycznych obrazów utrzymanych w zimnych błękitach uwagę zwraca na siebie zwłaszcza portret "Celestyny", właścicielki domu schadzek w cieszącej się złą sława, barcelońskiej dzielnicy. W błękitnym okresie Picasso przedstawiał najchętniej świat marginesu, nieszczęścia i ubóstwa. Prostytutki, biedacy i alkoholicy zaludniają jego płótna, które w danym czasie nie cieszyły się żadnym zainteresowaniem ze strony nabywców. Zatopiony w ciężkiej depresji malarz nie dbał jednak o przychylność kolekcjonerów, kontynuując swoją błękitną, pogrążoną w mroku twórczość.
 |
| Kobieta ze złożonymi rękoma, 1901 |
 |
| Arlekin, 1901 |
Tragicznie zmarły przyjaciel pojawia się na kilku pracach Picassa. Jedną z nich jest poruszająca alegoria życia, w której głównym bohaterem jest Casagemes w towarzystwie tulącej się do niego kobiety. Malarz nawiązuje tu do relacji zmarłego z jego matką, która prawdopodobnie miała wpływ na jego tragiczne los.
 |
| Życie, 1903 |
Z czasem, wraz z poprawą zdrowia psychicznego artysty, zmienia się tematyka i kolorystyka jego prac: tonacja kolorystyczna ociepla się, przechodząc w odcienie różu i czerwieni. Doprowadzi to do nowego, różowego okresu w jego twórczości. Ten interesuje mnie jednak zdecydowanie mniej, pewnie dlatego, że jest bardziej optymistyczny. Z drugiej strony całe szczęście, że chłód tych prac ustąpił miejsca łagodności, która na pewno ukoiła jego serce. Bo inaczej jest oglądać mrok na pięknych obrazach, a zupełnie inaczej, kiedy czuje się go w sobie.
 |
| Błękitny pokój, 1903 |
 |
| Posiłek ślepca, 1903 |
0 komentarze
Zostaw komentarz, porozmawiajmy!