Kosmos jest wielki i cichy, czyli noc do innych niepodobna
10:56:00
 |
| Józef Chełmoński, "Noc gwiaździsta", 1888, Muzeum Narodowe w Krakowie |
To było miejsce spotkań szczególnych. Tylko ja i księżyc w otoczeniu morza gwiazd. Przychodziłam tam zawsze nocą, bo noc jako jedyna nie pyta, nie strofuje i z wyrozumiałością przyjmuje wszystko. Wpatrywałam się w przestrzeń nad moją głową siadając nad brzegiem Popradu. Szum rzeki łagodził skołatane myśli i rozszarpane nerwy, koił i głaskał z czułością po duszy przekonując, że jeśli wyrzucę z siebie bolączki to one na zawsze już odpłyną z nurtem.
Odpływały, a ja na moment zatapiałam się w granatowym firmamencie stając się jego częścią, brakującym fragmentem układanki. Często wracam do tych momentów, do chwil, gdy nitki, którymi mnie pozszywano w końcu nie ciągły, chwil, gdy byłam tak doskonale dopasowana do otoczenia, do świata, do samej siebie.
Przychodziłam tam jako nastolatka, po raz pierwszy zakochana, po raz pierwszy zraniona, po raz pierwszy rozczarowana faktem, że rzeczywistość brutalnie depcze ideały. Przychodziłam tam w liceum, przychodziłam na studiach, za każdy razem poszukując równowagi i wciągając w płuca świeże wiejskie powietrze. Przyjdę tam jeszcze nie raz.
Odpływały, a ja na moment zatapiałam się w granatowym firmamencie stając się jego częścią, brakującym fragmentem układanki. Często wracam do tych momentów, do chwil, gdy nitki, którymi mnie pozszywano w końcu nie ciągły, chwil, gdy byłam tak doskonale dopasowana do otoczenia, do świata, do samej siebie.
Przychodziłam tam jako nastolatka, po raz pierwszy zakochana, po raz pierwszy zraniona, po raz pierwszy rozczarowana faktem, że rzeczywistość brutalnie depcze ideały. Przychodziłam tam w liceum, przychodziłam na studiach, za każdy razem poszukując równowagi i wciągając w płuca świeże wiejskie powietrze. Przyjdę tam jeszcze nie raz.
"Noc gwiaździsta" Józefa Chełmońskiego przypomina mi wszystkie te błogie i zbawienne noce spędzone oko w oko z naturą. Nic nie jest w stanie zmącić łagodnej tafli, w której jak w zwierciadle odbijają się gwiezdne konstelacje. Panuje wszechobecna cisza, zmącona przyjemnie przez subtelną melodię świerszczy wygrywających swoje letnie koncerty. Jesteśmy samotni w tej scenerii, ale tym razem nie opuszcza nas świadomość, że wyjątkowo nikogo nam nie brakuje.
Spokój ciała, spokój ducha. Czasami właśnie tego nam wszystkim najbardziej potrzeba.
Spokój ciała, spokój ducha. Czasami właśnie tego nam wszystkim najbardziej potrzeba.
0 komentarze
Zostaw komentarz, porozmawiajmy!