O maskach, których się boję, i które uwielbiam. Ogólnie, o pewnym dziwactwie

11:17:00

Kadr z filmu "Lost in New York", 1989

Dziwne uczucia - mam wrażenie, że to właśnie je zawsze pielęgnowałam w sobie najbardziej. Liczyło się zawsze to, co jest gdzieś pomiędzy, to, czego nie da się zdefiniować, przynajmniej nie od razu. Odczucie pewnej tajemnicy, lęku, niedopowiedzenia, to mnie fascynowało zawsze najbardziej, w świecie, w muzyce, w sztuce, w ludziach. W sumie, nie powinnam pisać o tym w czasie przeszłym, bo nic się w tej materii nie zmieniło. Nadal z obrzydzeniem patrzę na rzeczy, których widok sprawia mi jednocześnie wielką przyjemność i ta ambiwalencja jest czymś, co napawa mnie wyjątkową radością, choć wydawać by się mogła przekleństwem.

kadr z filmu "Eyes without face", 1963

Nie wiem czy takie dziwne fascynacje mieszczą się w granicach ogólnie pojętej normalności, nie wiem też, tak na dobra sprawę, czym ta normalność w ogóle jest, jak ona się powinna przejawiać, co się z nią wiąże, jakie normy etc. Nie wiem, ale gdyby już ktoś zapragnął te moje ciągotki zinterpretować, to wolałabym zdecydowanie znaleźć się po tej stronie, gdzie przyklejono by mi plakietkę ze słowem "dziwaczny", albo jeszcze lepiej, "weird", ponieważ zawsze uważam, że lepiej być dziwnym, niż nudnym.

Nie pamiętam kiedy po raz pierwszy odkryłam w sobie fascynacje maskami. Być może było to już w latach młodzieńczych, w jakichś bajkach, albo tych przebierankach dla dzieci, które teraz, w dorosłym życiu jawią mi się jako coś totalnie pokrzywionego, surrealistyczny twór dla ludzi o mocnych nerwach. Pamiętam jednak wiele współczesnych przykładów, którymi przysłowiowo "dolewam oliwy do ognia" i podsycam nieustannie swoje dziwaczne lęki i fascynacje. Ta tajemnica i niepewność, kto stoi po drugiej stronie, myślę, że własnie w tym jest pewien klucz. To, co oczywiste jawi się jako nudne, zabawa zaczyna się dopiero wtedy, kiedy pewnych rzeczy musimy się domyślać, choć bywa też tak, że na niektóre pytania nigdy nie otrzymamy ostatecznej odpowiedzi.